Oliy mukofot

Keksa otaxon bemor bo‘ldi va uch o‘g‘lini qoshiga chorlab, ularga mol-mulkini taqsimlab bergandan so‘ng:

– O‘g‘illarim, qo‘limda qimmatbaho bir dur qoldi. Bu durni kim oxirgi uch oy ichida eng ulug‘ savob ish qilgan bo‘lsa, shunga beraman, – dedi.

Bu gapni eshitgan to‘ng‘ich o‘g‘il:

– Otajon, bir kun anhor yoqalab ketayotsam, bir ayol u yoqdan-bu yoqqa dod solgancha yig‘lab, yugu­rar edi. Bilsam, to‘qqiz yoshli farzandi suvga tushib ketib cho‘kayotgan ekan. Anhor chuqur va tez oqayot­gan bo‘lsa-da, jonimni xatarga qo‘yib, o‘zimni suv­ga otdim va bolani qutqardim. Bolasini bag‘­riga bosgan ona, xursandligidan haqimga ko‘p duo­lar qildi, bu haqiqiy mardlik emasmi? – dedi.

– Barakalla o‘g‘lim, katta jasorat ko‘rsatib­san. Bu ulug‘ savob ish, sen haqiqiy botir yigit­ning ishini qilibsan, – deb maqtab qo‘ydi.

Navbat ikkinchi o‘g‘ilga keldi:

– Do‘konimda savdo-sotiq bilan mashg‘ul edim, notanish bir kishi menga anchagina oltin-kumushni “sizga omonat” deb, tashlab ketdi. Ismi­ni ham, manzilini ham aytmadi. Oradan ancha vaqt o‘tdi. U odamdan darak yo‘q! Kunlarning birida do‘konimga omonatning egasi kirib kelib, tashlab ketgan omonatini so‘radi. Omonatning bir tiyiniga ham xiyonat qilmay, egasiga qaytarib berdim. Bu ishim mardlik emasmi? – dedi.

– Ha, sen ham omonatdor, sodiq mo‘minning ishini qilibsan! Omonatni saqlash va unga xiyo­nat qilmaslik olijanob ish, – deb o‘rtancha o‘g‘lini alqadi.

Navbat kenja o‘g‘ilga yetdi:

– Mening ashaddiy dushmanim bor edi. Bir kun tongda yonbag‘irda aylanib yursam, bir odam jarlik yoqasida uxlab yotibdi. Ozgina harakat qilsa, jarga qulaydi. Yoniga borsam, dushmanim! Ita­rib yuborsam, o‘lishi aniq edi. Ammo unga o‘limni istamadim, uni uyg‘otib, “Ehtiyot bo‘l, jarga tu­shib ketishing mumkin!” deb o‘limdan saqlab qol­dim, – dedi.

Ota kenja o‘g‘lini bag‘riga bosib:

– Bolajonim, sen eng ulug‘ savob ishni qilib­san! Dushmaningni o‘ldirishga qodir bo‘la turib, unga yaxshilik qilib, o‘limdan saqlab qolibsan, bu – mard yigitning ishi. Manavi qimmatbaho dur senga, – deb va’da qilingan mukofotni unga berdi.

Haqiqiy mard inson dushmaniga ham yomon­likni ravo ko‘rmaydi. Qo‘lidan kelganicha yaxshilik qiladi. Dono xalqimizda “Yaxshidan bog‘, yomondan dog‘ qoladi», deb bejiz aytilmagan.

Manba: muslim.uz