"Bu kampir o‘g‘liga homilador bo‘lib, tug‘ishdan boshqa onalik xizmatini qilmabdi. Ammo..."

Bir shifokor ayol shunday hikoya qiladi: “Xonamga tashxis uchun oltmish yoshlardagi kampir bilan o‘ttiz yoshlardagi erkak kirib kelishdi. Erkakning kampirga bo‘lgan o‘ta iliq munosabati diqqatimni tortdi. Chunki u kampirning qo‘lini ushlar va ustidagi yopinchig‘ini tuzatib qo‘yardi. Qo‘li bilan ovqat va suv berardi. Kampirning sog‘lig‘i haqida so‘rab, tahlillarni olib kelishni aytganimdan keyin, erkakdan kampirning aqliy holati haqida so‘radim. Chunki kampirnig harakatlari nomutanosib, bergan javoblari esa g‘alatiroq edi. Erkak shunday javob berdi: 

– U tug‘ilganidan beri aqliy nogiron.

Hayrat ichida:

– Uni kim boqadi? – deb so‘radim.

U:

– Men, – deb javob berdi.

Men esa:

– Shundaymi? Uning kiyimlari va tanasini kim orasta tutadi? – dedim.

– Onamni hammomga men olib kirib, kiyimlarini javonga qo‘yaman va yuvinib bo‘lgunlaricha kutib turaman. Kir bo‘lgan kiyimlarni kir yuvish mashinasiga solaman va ehtiyoji bo‘lgan kiyimlarini xarid qilaman – deb javob berdi erkak.

– Nega unga qaraydigan xizmatkor ayolni ishga olmaysiz? – deb so‘radim.

U:

– Chunki bechora onam bolalarga o‘xshab shikoyat qila olmaydi. Shuning uchun xizmatkorning onamga ozor berib, ko‘nglini og‘ritishidan qo‘rqaman!

– Siz uylanganmisiz?

– Ha, alhamdulillah. Farzandlarim ham bor.

– Unday bo‘lsa, onangizga rafiqangiz qarar ekan-da?

– U ham qo‘lidan kelganicha g‘amxo‘rlik qiladi. Ovqatlarini pishirib, yediradi. Onamga yordam berishi uchun xotinimga xizmatkor ayol tayinlaganman. Biroq, men onam bilan birga ovqatlanishni yaxshi ko‘raman. Sababi, uning qand kasali bor!

Uning so‘zlarini eshitar ekanman hayratlanib ko‘z yoshlarimni arang tiyib turar edim. O‘sha onda kampirning qo‘lidagi tirnoqlari olinganini o‘g‘rincha nigoh tashlab bilib oldim va:

– Uning tirnoqlarini kim oladi?, – dedim.

– Xonim, onamning tirnoqlarini men olaman. Onamning o‘zi tirnoqlarini ololmaydi, – deb javob berdi o‘g‘il.

Kampir o‘g‘liga qarab:

– Menga qachon kartoshka sotib olasan? – deb qoldi.

– Hozir, onajon! O‘zingizni do‘konga olib boraman! – dedi o‘g‘il.

Ona shunday quvondi-ki, bolalardek:

– Hozir boramiz! Hozir boramiz! – deb yubordi.

O‘g‘il menga qarab:

– Onamning bunday quvonishini kichik farzandimning quvonchidan ham afzal ko‘raman! – dedi.

Men bu holatdan ta’sirlanganimni sezdirmaslik uchun kampirning tibbiy hujjatini varaqlay boshladim.

So‘ngra:

– Uning sizdan boshqa biron yaqini bormi? – deb so‘radim.

– Men yagona farzandman. Boisi, otam uylanganidan bir oy o‘tib onam bilan ajrashgan ekan, – deb javob berdi.

– Unday bo‘lsa sizni otangiz tarbiyalagan bo‘lsa kerak?

– Yo‘q, menga va onamga buvim g‘amxo‘rlik qilganlar va men o‘n yoshga kirganimda buvim vafot etganlar! Alloh rahmat qilsin!

– Siz betob bo‘lsangiz onangiz qaraganmi? Uning sizga biron marta e’tibor berganini bilasizmi? Boshqacha aytsak: quvonch-u, qayg‘ularingizga sherik bo‘lganmilar?

– Yo‘q, xonim. O‘sha o‘n yoshimdan buyon bilamanki, onam nogiron. O‘sha yoshdan buyon uning qo‘lu, oyog‘iman. Boshiga biron narsa kelmasin deb qo‘rqaman. Dori-darmon yozib, ularni qay vaqt iste’mol qilish kerakligini uqtirdim.

O‘g‘il onasining qo‘lidan ushladi va:

– Ana endi do‘konga boramiz! – dedi.

Kampir:

– Makkaga bormaymiz-mi?! – dedi.

Hayratlandim va:

– Uni Makkaga qanday olib borasiz? – dedim.

– Samolyotda, albatta – dedi o‘g‘il.

– Uni Makka olib borasizmi?

– Ha.

– Onangiz umra qilmasalar ham bo‘ladi-ku? Nega ularni umraga olib borib, o‘zingizni qiynaysiz?

– Balki umraga olib borsam onam sevinar. Bu esa barcha olamlar Robbi bo‘lgan Allohning dargohida usiz qilgan umramdan ko‘ra savobliroq!

Ular huzurimdan chiqishdi. Eshikni yopdim va hamshiraga oldimga birovni kiritmasligini tayinladim. Ichimdan kelgan yig‘i zambarakning o‘qidek portladi. Ho‘ng-ho‘ng yig‘ladim. O‘zimga-o‘zim shunday deb pichirladim:

– Bu kampir o‘g‘liga homilador bo‘lib, tug‘ishdan boshqa onalik xizmatini qilmabdi. Na tarbiya beribdi, va na kechalari bedor bo‘libdi. Qayg‘u iztiroblari va yig‘ilariga sherik ham bo‘lmabdi. Uning hayotidan xavotirga tushib, uyqudan ko‘zlarini ochmabdi. Lekin o‘g‘ildagi mehr va g‘axo‘rlikni qara. Xolisanlilloh ayting-chi, aqli hushi joyida bo‘lgan onalarimizga mana shu o‘g‘ilning aqliy nogiron onasiga qilgan muomalasini qilyapmizmi? Allohim, ota-onamizga g‘amxo‘r bo‘lishimiz uchun bizga madadkor bo‘l! Allohim, ota-onamizning gunohlarini mag‘firat qil va bizni chaqaloqligimizdan tarbiya qilganlaridek, ustlaridan rahmatlaringni yog‘dir!

Manba: islom.uz