Нафс (ҳикоя)

Хуршида турмушга чиқиб, отасининг маслаҳати билан ўқишини сиртқи бўлимга ўтказди. Уч йил бирга ўқиган курсдош дугоналари билан хайрлашиш, қолаверса талабаликнинг тотли дамларини тарк этиш анча мушкул бўлдими, кўникишга бироз қийналди. Кейин уйи яқинидаги мактабга ишга кирди-ю, севган касби билан шуғулланиш ҳам ҳақиқий завқ эканини англади.

Энди унинг фикр-у зикри янгича методлар-у, дарс учун қувноқ ўйинлар топишдан иборат эди. Ёш эмасми , ғайрати ичига сиғмайди, ҳатто баъзи кунлари эртанги дарс учун хонани безатаман деб, эндигина 2 ёшга тўлган қизини яслидан олишга ҳам кечикиб , боғча опалардан дашном эшитиб олади.

Майнинг охирлари , мактаб фойесига имтиҳон жадваллари акс этган эълонлар илинганини кўриб шунчаки кўз югуртириб , яна қайта ўқиди. Ёш бўлишига қарамай уни битирувчи синфлар имтиҳонига ҳайъат аъзоси сифатида олишибди. Бироз довдираб турди-ю, кейин негадир кўнгли ёришди. Ўзини катта ўқитувчилардек имтиҳон олаётгани кўз олдига келиб жилмайди.

Имтиҳонни ёзма шаклда олиб, текширишга ўтирдилар. У танимайдиган, қандайдир ёши ўзидан каттароқ аёллар мулозамат билан чой дамлаб келди. Кейин билса, булар ота-оналар қўмитасидан экан.

Ишларини тугатиб, шерикларига бугун ҳафтанинг шанба куни эканлигини, қизалоғи ясли ишламагани боис қўшни аёлда қолганини айтиб , кетишга ижозат сўради. Шунда боя чой дамлаб келган аёл: "Вой, ўргилай, ҳозир иссиққина ош келади, сизлар учун атай дамладик, раҳмат шунча таълим бердинглар, озгина кутиб туринг!", — деди қўли кўксида. Хуршида ёш эмасми жуда ўнғайсизланиб, қўлини кўксига қўйиб узрини айтиб кетишга чоғланди. Шунда ҳалиги аёл чаққонлик билан орқасидан келиб, яна ўша табассум билан: «Шошманг, мана шунга ўзингиз бир пиёла чой ичарсиз, чин дилдан» -деди-ю, қўлига конверт тутқазиб, оғиз очиб эътироз билдиргунича кўздан ғойиб бўлди.

Хуршида йўлда кетаяпти-ю, ўзи билан ўзи олишиб боради. «Орқасидан бориб конвертини қайтариб берсам бўларди, нега ундай қилмадим. Э, бу ўзи табиий ҳол, институтда эҳҳей бунақа ошларни талайини дамлардик».

Шу алпозда уйига етиб келганини ҳам сезмай қолди. Узоқдан қизидан салгина катта қўшни қизча ўзи томонга югуриб келиб «Дилоромни боши ёрилди!», — деб, уч-тўрт хотин тўпланиб турган томонга югуриб кетди.

Борса қизалоғини ташлаб кетган қўшни аёл хижолат билан: «Кўрмайсизми, гилам ёваётгандик сирпаниб ариқчага йиқилибди, докторга оборайми деб тургандим», деди жовдираб.
 
Хуршида қон тўхтамаётганини кўриб юраги қинидан чиқай деди. Кеч бўлиб қолгани учун зудлик билан яқинроқдаги хусусий шифохонага югурди.

Хайрият, хирург ўз ўрнида экан, қизалоғини диққат билан текшириб, «Тикиш керак», –деди қатъий. Ва ишга киришиб кетди. Боласининг қўрқиб додлаши Хуршидани юрагини баттар эзиб юборди. Доктор ишини тамомлаб, «Олти минг сўм бўлди, кассага тўлайсиз», — деб қоғоз тутқазганида бирдан пулсиз югуриб келавергани ёдига тушдию довдираб қолди. Касса дарчасига яқинлашганида бояги аёл тутқазган конверт ёдига тушди. Дарров очиб қаради-ю қотиб қолди. Конверт ичида олтита минг сўмлик пул турарди.

Маҳбуба Баҳодир қизи.