Баҳор келди сени сўроқлаб...

Ҳар йили мамлакатимизда баҳорнинг илк куни Ўзбекистон халқ шоираси Зулфия таваллуди билан уйғун нишонланади. Зеро, шоиранинг юксак инсоний фазилатлари бугун ҳам ёшлар учун ибрат бўлиб хизмат қилмоқда. Унинг сермаҳсул ижоди, гўзал шеъриятини барча адабиёт ихлосмандлари севиб ўқийди.
Зулфияхоним муаззам адабиётимизда ўз назмий услубига, ўзига хос ижодий оламига эга ижодкорлардан. Шоиранинг шеърлари адабиёт мухлисларини ўзига бутунлай ром этди, ижодий истиқболи порлоқ эканини кўрсатди.
Ҳаётдаги барча гўзалликлар аёлга бўлган муҳаббат туфайли юзага келган, дейишади. Қайси соҳада ишламасин, хоҳ уй бекаси бўлсин, фарзанд тарбиячиси бўлсин, хотин-қизларимиз илму ҳунари, меҳру муҳаббати билан ҳаётнинг ҳар бир кунига янада чирой бағишлайди. Шоиранинг шеърларида аёллар дунёси алоҳида ўрин тутишида ҳам катта маъно бор. Шу сабабли унинг ижоди, ибратли фазилатлари кўпчилик қизлар учун намуна олишга арзирли ижодкор сифатида ёдга олинади.
...Салқин саҳарларда, бодом гулида,
Бинафша лабида, ерларда баҳор.
Қушларнинг парвози, елларнинг нози,
Бахмал водийларда, қирларда баҳор...
Ушбу гўзал сатрлар ила бошланувчи гўзал шеър неча йиллардан буён ўқувчилар орасида тиллардан тушмай, ҳиргоя қилиб келинади. Мана шундай ҳаётбахш, умрбоқий шеърлари билан қалбларга ёшлик завқи, баҳорий кайфият улашган Зулфия таваллудига бу йил 106 йил тўлди.
Ардоқли ўзбек шоираси Зулфияхоним Исроилова 1915 йилнинг 1 мартида Тошкент шаҳрида туғилган. Унинг адабий мероси ниҳоятда бой бўлиб, ўнлаб китоблари ўзбек адабиёти хазинасидан мустаҳкам ўрин олган. Шоира нафақат бадиий ижоди билан, айни пайтда ўзбек аёлига хос вафо ва садоқат тимсоли сифатида ҳам халқимиз меҳрини қозонган. Унинг “Далада бир кун” , “Тонг қўшиғи” номли шеърлар туркуми, “Мен тонгни куйлайман”, “Юрагимга яқин кишилар”, “Куйларим сизга” каби тўпламларида Ватан мадҳи, меҳнат жараёнида фидокорлик кўрсатаётган кишилар ҳаёти жўшиб куйланади.
Зулфиянинг ўрта мактаб дарслигига кирган “Ўғлим, сира бўлмайди уруш” шеъри ҳам оналик бахти, меҳри, тилаги билан ёзилган, десак муболаға эмас. Сабаби ўша йиллари Иккинчи жаҳон уруши таҳликаси шоира ижодига таъсир ўтказган. Унинг “Менинг ўғлим ҳаётга керак”, деган битиклари бугун ҳам барчамизга осуда замонамизнинг қадрига етишга ундайди.
Зулфияхоним ўзининг бой адабий мероси, фаол жамоат арбоби сифатидаги фаолиятида ўзбек аёлларининг салоҳияти нақадар юксак эканини кўрсатиб, латиф ижоди билан миллионлаб кишиларга эзгулик, муҳаббат ва садоқатдан сабоқ берди. Ҳар айтган сўзи қалбда эзгулик, ҳақиқат, тимсоли бўлиб муҳрланади.
Умуман олганда, шоиранинг шеърлари ҳақида кўп гапириш мумкин. Унинг шеърларини ўқир эканмиз ўзбек аёлига хос ва мос бўлган ҳаё, ибо, инсонийлик, садоқат, муҳаббат каби туйғулар юрагимизда ўз-ўзидан жўш уриб кетади. Шундан бўлса керак, унинг шеърлари қалбимизда ҳанузгача жаранглайди.
Моҳира ҚАРШИЕВА,
Янгиҳаёт туманидаги 32-сонли
умумий ўрта таълим
мактаби ўқитувчиси