Расулуллоҳ соллалоҳу алайҳи ва салламнинг меҳрибонликлари
Ҳунайн куни. Аллоҳ Расулига Ҳавозин ўлжаларини насиб қилди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам қурайшлик кишиларга ундан бера бошладилар. (Қурайшликлардан бирига) юз туя бердилар. Шунда ансорийлардан баъзилари: “Расулуллоҳни Аллоҳ мағфират қилсин-у, Қурайшга бериб, бизни тарк қилмоқдалар!” – дейишди. Бу хабар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга етиб келди. Барча ансорий саҳобаларни Маккадан узоқроқдаги бир водийга жамладилар ва уларга хутба қилиб, меҳру муҳаббатга, меҳр-шафқатга йўғрилган нафис сўзларни зикр қилдилар. Қани энди, шу сўзларни ҳар бир мусулмон ёдлаб олса, мен буни жуда хоҳлар эдим. Аллоҳга ҳамду сано айтиб, кейин: “Эй ансорлар жамоаси! Менга сизлардан нега бундай хабар келмоқда?! Сизларни адашган ҳолингизда топмадимми, Аллоҳ мен туфайли сизларни ҳидоят қилди-ку?! Бўлиниб ҳар томонга тарқалган эдингиз, мен туфайли сизларни улфат-ҳамжиҳат қилди-ку?! Камбағал эдингиз, мен сабабли бой бўлдингиз-ку?!” – дедилар. Шунда Ансорлар: “Ҳа, рост, тўғри айтдингиз, Аллоҳ ва Расули миннат қилишга лойиқироқ!” – дейишди.
Мустафо соллаллоҳу алайҳи ва саллам бир муддат тўхтаб туриб: “Менга жавоб бермайсизларми?” – дедилар. “Жавоб бердик, ё Расулуллоҳ, рост. Тўғри айтдингиз, Аллоҳ ва Расули миннат қилишга лойиқроқ”, – дейишди.
Шунда Расулуллоҳ: “Сизлар хоҳласангиз, мана бундай деб айтсангиз, тўғри айтган ва (бошқалар ҳам) сизларни тўғри деган бўларди: “Бизнинг олдимизга (юртингиздан) қувилиб келган эдингиз, биз бошпана бердик, ёлғончига чиқарилган эдингиз, биз сизни рост деб билдик, камбағал ҳолингизда келган эдингиз, биз юпатиб таскин бердик!” – айтинглар, айтаверинглар (мен розиман). “Агар шундай десангиз (ҳақингиз бор), тўғри айтган ва (бошқалар ҳам) сизларни тўғри деган бўлади!” – дедилар. Шунда ансорлар: “Йўқ. Йўқ, миннат қилишга Аллоҳ ва Расули ҳақлироқ”, – дейишди.
Кейин Расулуллоҳ яна уларга юзланиб: “Эй ансорлар жамоаси! Ўзингизга берилган дунё (бойлиги)ни оз деб билдингизми, мен уларнинг қалбини улфат қилиб Исломга киритиш учун берган ва сизларга эса Исломингизни топширган эдим! Одамлар (уйларига) қўй ва туялар билан кетганида, сизлар ўз чодирларингизга Расулуллоҳ билан бирга кетишингизга рози эмасмисизлар?! Аллоҳга қасамки, сизлар олиб қайтаётган нарса улар олиб қайтаётган нарсадан яхшидир!
Нафсим қўлида бўлган Зотга қасамки, агар Мадина сафари бўлмаганида, мен ҳам ансорлардан бири бўлар эдим. Одамлар (чопонимнинг)аврасидир, ансорлар эса астаридир (кийимнинг астари одамга яқин турганидан ансорларни ҳам ўзига яқин олиб айтганлар).
Яқинда нишонасини топасизлар, сабр қилинглар, ҳатто мен билан Ҳавз (Кавсар)да учрашасизлар!” – дедилар. Кейин: “Аллоҳим, ансорларни раҳм қил ва уларнинг болаларини раҳм қил ва болаларининг болаларини раҳм қил!” – деб дуо қилдилар.
Бу нафис сўзлардан барча одамлар йиғладилар, кўзларининг ёшлари сабаб соқоллари ҳўл бўлиб кетди. Ушбу хутба ва бу сўзлар ортидан саййидимиз Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг меҳрибонликларини ҳис қилиш учун бу гапларни ҳар бир мусулмон тушунишга, ёд олишга ва такрорлаб юришга ҳаракат қилиши керак.
Manba: azon.uz
