Аллоҳ Ўз бандаларини яхши кўрар экан, нега уларни жазолайди?
Нима учун Аллоҳ бандаларини яхши кўрса ҳам уларни жазолаш билан қўрқитади?
Қуръон ва Суннатда инсонлар тафаккур қилишлари учун жуда ҳам кўп ақлий, мантиқий, ахлоқий, субъектив ва объектив далиллар мавжуд. Қуръон оятлари ва Ҳадиси шарифлар авваламбор кишини мулоҳаза қилиб, тафаккур қилишга чорлайди, сўнгра жаҳаннамни эслатади. Қуръон ва Суннатда у туфайли жаннат неъматлари ваъда қилинаётган иймон ва ибодатлар бор гўзаллиги билан мадҳ этилади. Куфр ва итоатсизликнинг ҳамма разолати ва чиркинлиги баён этилади.
Шунга қарамай, ишонмайдиган одам иймонсизликда қолиб кетаверади. Ва айнан мана шу ўринда, биз инсонларга берилган ирода ва фикр эркинлигини кўришимиз мумкин. Ким ўз фикри ва иродасини бўйсундиролса иймон келтиради, аксинча бўлса йўқ. Тафаккур қила олган киши иймон келтиради, фикрлай олмаган кимса иймонсизлигича қолади. Ким ўзини камтар тутса-иймондан баҳраманд бўлади, ғурурга кетган-иймондан маҳрумдир. Ҳолатга холисона ёндашадиган ва тўғри хулосалар чиқарадиган киши иймон келтиради, эгри назар билан қарайдиган ва нотўғри хулоса чиқарадиган кимса иймонни қабул қилмайди. Аллоҳ инсонга эркинлик ва танлаш ҳуқуқини берган. Шу билан бирга, У Зот инсонга ишонч салоҳиятини ҳам берган. Ким бу салоҳиятдан фойдаланса иймон келтиради, акс ҳолда йўқ.
Ҳар нарсада Ўз буюклиги ва комиллигини намоён этувчи Аллоҳ таолога ҳамдлар бўлсин!
Хато ақлини ишлатмаган, яшашни билмайдиган, ўз келажаги ҳақида қайғурмайдиган кишининг насибасидир. Инсонлар яратган энг оддий тизимларда ҳам мукофот ва жазо деган тушунчалар бор ва улардан ўз ўрнида фойдаланилади.
Рағбат ва ундовлардан ташқари, огоҳлантириш ва чоралар ҳам бор. Оддий инсоний тизимларда мавжуд қонун-қоидалар қандай Аллоҳнинг қонунларида қўлланмасин? Биз жазо деган сўздан қўрқамиз, шу сабаб Аллоҳ таоло бизга жаҳаннам азобини эслатади. Жазодан қўрққанимиз туфайли мақсадга етамиз. Ақлли инсон Аллоҳнинг розилигини топиш ва жаннат неъматларига эришиш умидида ҳаёт кечиради. Ғурурга кетган кимсалар эса Яратганга нонкўрлик қиладилар ва ундай кишиларни жаҳаннам билан қўрқитишга тўғри келади Аллоҳ бандаларини яхши кўради. Аммо ўзининг севгисига жавоб бермаган бандаларига эслатма беради. Унинг қўрқитувлари ҳам севгисининг белгисидир. Чунки Аллоҳ Ўз бандаларини яхши кўрадики, Ўзининг йўлидан оғиб кетмасликларини, бахтсиз бўлмасликларини истайди. Шунинг учун Меҳрибон Аллоҳ бандаларини қўрқитиб жазо билан огоҳлантиради.
Гуноҳларимиз туфайли Аллоҳ бизни севмай қўядими?
Ўзига берилган шунча неъматларга қарамай, банда куфру исёнда давом этаркан, Аллоҳ бу бандани жазолаб тарбиялайди. Агар банд шу иймонсиз ҳолида Унга йўлиқса, у абадий жаҳаннам азоби билан жазоланади.Ана шу мутлақ адолатнинг айнан ўзидир.
Аллоҳ таоло Қуръони Каримда марҳамат қилади:
Бундоқ бўлишлиги сизларнинг ўз қўлингиз ила қилганингиз туфайлидир. Албатта, Аллоҳ, бандаларига зулм қилгувчи эмас ( Оли Имрон сураси182-оят)
Аллоҳ уларга зулм қилмади. Лекин улар ўзларига зулм қилган эдилар ( Наҳл сураси 33-оят)
Роббинг аҳли ислоҳчи бўлган шаҳарларни зулм ила ҳалок қилмас эди ( Ҳуд сураси 117-оят)
Аллоҳнинг жазоси Унинг адолатидан эканлигига 3 далил:
1. Ҳатто гуноҳкорлар ҳам Аллоҳнинг адлини мадҳ этадилар ва уларнинг ёмон оқибатлари ўз айблари туфайли бўлганига иқрор бўладилар.
Бундай ёмон хотима топганларига ўзлари сабаб бўлганликларини тан оладиган гуноҳкорлар ҳам Аллоҳнинг Адолатли Зот эканига гувоҳлик берадилар. Қуръони Каримда марҳамат қилинади:
Улар орасида ҳақ ила ҳукм қилинди ва: Оламларнинг Робби Аллоҳга ҳамдлар бўлсин!, дейилди. ( Зумар сураси 75-оят).
Бу оят ҳақида муфассирлар айтадиларки, У Кунда мақтов сўзларини ҳамма, амали туфайли нажот топган ҳам, ҳалок бўлган ҳам айтади . Аллоҳнинг оят-аломатларини гуноҳкорлар кўрганда уларга азоб ҳақ бўлганини тушуниб етдилар ва: Э воҳ! Ҳасратлар бўлсин бизга! Биз золимлардан бўлдик! дедилар. Яъни,улар ўз айбларига иқрор бўлдилар, Аллоҳга маломат қилмадилар. Боғ эгаларининг боғларини Аллоҳ яксон қилганда ҳам улар:
Роббимиз айблардан пок бўлди, албатта,биз золимлардан эдик,дедилар ( Қалам сураси 29-оят)
2. Залолатга кетиш киши ўзи қилган ишларининг табиий оқибатидир, Аллоҳнинг шафқатсизлиги эмас.
Қуръонни қадимгилардан қолган афсоналар деб инкор қилувчилар ҳақида Аллоҳ таоло Ўзининг Ҳақ Каломида шундай дейди:
Йўқ! Уларнинг қилган касблари қалбларига моғор бўлиб ўрнашиб қолгандир ( Мутоффифин сураси 14-оят)
Бу оят ҳақида ҳадис бор: Агар банда бир гуноҳ қилса,қалбига бир кичкина қора доғ қўйилади. Агар ўзини гуноҳдан узоқлаштириб тавба қилса, доғи кетиб сайқалланади. Агар гуноҳга яна қайтадиган бўлса, қалбидаги кичкина қора доғ катталашади, ҳатто уни бутунлай босиб олади. Мана шу Аллоҳнинг ушбу оятида айтган қалбни эгаллаб олишдир: Йўқ! Уларнинг қилган касблари қалбларига моғор бўлиб ўрнашиб қолгандир (Аҳмад ва Насоий ривояти)
Бошқа оятда яна айтилади:
Ва қалбларимиз берк деганлари учун. Йўқ! Балки куфрлар сабабли Аллоҳ қалбларига муҳр босган
( Нисо сураси 155-оят)
3. Баъзи солиҳ амалларнинг ҳабата бўлиши уларнинг нифоқлари натижасидир
Бир ҳадисда бир банда жаннат аҳлининг амалини қилиб унга киришига бир зироъ масофа қолганда,унга (тақдир) китоби етиб келиши, ва у жаҳаннам аҳлининг амалини қилиб унга кириши айтилган. Буни уламолар шундай шарҳлайдилар: Бу амали холис бўлмаган кишиларга тегишлидир. Чунки агар амал холис бўлганда эди (Аллоҳ фақат холис амални қабул қилади), Аллоҳ бундай амални ҳабата қилмасди.Уламолардан бирлари айтадилар: Амаллар оқибатига кўрадир. Амални қилган кишида уни мукаммал қилишга тоқат етмайди, унинг амалида қандайдир яширин мараз, нуқсон ёки нимадир бўладики, шу туфайли Аллоҳ у бандани ўлимидан олдин ёрдамсиз қолдиради. Унинг ёмон қисмати энг қийин ва ожиз дамда уни сотиб қўйди, унинг ички марази тўсатдан юзага чиқди ва унинг китобида ёзилган қисмати тутди. Қалбининг хиёнати ўз ишини қилди. Агар унинг қалбида ана шу сохталик ва нуқсон бўлмаганида эди, Аллоҳ унинг иймонини куфрга алмаштириб қўймаган бўларди. Агар у банда амалларида холис ва тўғри бўлганида эди, унинг амаллари рад этилишига сабаб бўлмасди. Аллоҳ бандаларининг қалблари яширган нарсаларни Билгувчи Зот, У бандалари ҳақида бошқалар билмайдиган нарсаларни билади. Фаришталар мақомигача кўтарилган, доимо итоатда бўлган Иблиснинг ҳам қиссаси шундай бўлганди.Зеро,унинг қалбида фаришталарга маълум бўлмаган кибр, ғурур ва ҳасад бор эди. Бу мараз энг муҳим палла Одамга сажда қилишга буюрилганда намоён бўлди. Фаришталар итоат қилдилар, аммо Иблис ўзининг қалбидаги маразини ошкор қилди-такаббурлик қилди ва Аллоҳнинг лаънатига учради.Хулоса шуки,банданинг залолати бу Яратган Зотнинг уларга бешафқатлиги эмас, У бундай қилишдан пок ва Олийдир, балки бу бандаларнинг амали оқибатидир.
Қадимда гуноҳкорларга Аллоҳнинг балоси келганда улар ўз зулмларини тан олардилар ва Яратган Зотни айблаб маломат қилмасдилар. Худди шунингдек, Қуръонда айтилгани каби, абадий азобга гирифтор бўлганлар ҳам ўз гуноҳларига иқрор бўладилар. Жаннат амали учун эса кишининг юзаки жаннат аҳлидан бўлиб кўриниши кифоя қилмайди, солиҳлик ва тақвонинг ташқи кўриниши етарли эмас. Агар қалбингизда Аллоҳга итоат ва Уни севишга мувофиқ бўлмаган разолат бўлса, энг оғир дамда у сизга хиёнат этиб, ўз домига тортиши мумкин. Зеро, Аллоҳ таоло фақат бизнинг амалларимизга эмас, балки қалбларимизга ҳам қарайди, ихлос ва яқийн (қатъий ишонч)сиз энг буюк амаллар ҳам беҳудага айланади.
Manba: azon.uz
