Масжид имомларидан бўлган бир шайх ҳикоя қилади: Бир йигит гуноҳларидан шикоят қилиб, масжидга менинг ҳузуримга келди.

У: “Мен ҳамма гуноҳни қилганман”, деди.

Шунда мен унинг қўлидан тутиб, баъзи биродарларни зиёрат қилиш учун бирга йўлга чиқдик. Лекин уларни топа олмадик. Кейин мен унга: “Қабристонни зиёрат қилсак, нима дейсан?”, дедим.

У: “Майли”, деди.

Биз бирга қабристонга бориб, қабрлар орасида ўтирдик. Мен ўнгга-чапга қараб: “Эй қабр аҳли, бизга хабар беринг, қабр остида нималар бўляпти, лаҳадда ҳозир нималар бўляпти, подшоҳлар ҳали ҳам подшоҳ бўлиб туришибдими?”, дедим.

Сўнгра мазкур йигитга: “Қабрга бироз муддат тушиб ўтиришга нима дейсан?”, деган эдим, у қабрга тушди. Бироз вақт ўтиб мен унинг олдига келиб: “Эй фалончи, маъшуқанг фалончи қабрингга келиб, сенга фойда бера оладими?”, дедим.

У: “Йўқ”, деди.

Мен: “Сени йўлдан оздириб, гуноҳга бошлаганлар қабрингга келиб, сенга фойда бера оладими? ”, дедим.

У: “Йўқ”, деди.

Мен: “Шундай экан, ўрнингдан тур, янги ҳаёт бошлаймиз”, дедим.

(Ал-қисосул-воқеийя китобидан)

"Ҳикматлар чашмаси"дан