«Аллоҳ хоҳлаган кимсани ҳидоятга солар»
Менинг бир муҳандис дўстим Британияда истиқомат қилар эди. У менга бир оилани таништирди. Ушбу оилада яшовчи бир қиз Аллоҳ таолонинг ҳидоятини топиб Исломга кирди. Ислом унинг қалби ва ақлида мустаҳкам ўрнашди. Кейин у ота-онасини Исломга киритишга уруна бошлади, кўп уринди, лекин иложини қила олмади.
Кейин унинг онаси хатарли дардга чалиниб қолди. У онасига қаттиқ хизмат қилиб парваришлади.
Бемор шифохонага олиб келинди. Қиз онасининг олдида ўтириб ҳолидан хабар олар эди. Ҳамда унга Ислом ва иймон ҳақида айтиб беришга ҳаракат қиларди. Онасининг сўнгги нафаси яқинлашиб қолганида қиз қатъий туриб олди.
Шунда онаси: “Ҳа хўп, нима дейишим керак?” – деди.
Шунда қиз онасига “лаа илааҳа иллаллоҳ” калимаси ҳақида айтиб берди. Киши шаҳодат калимасини айтиб Исломни қабул қилса, уни мусулмонлар қабристонига дафн этилиши ва Ислом анъаналарига мувофиқ иш кўрилиши ҳақида батафсил тушунтириб берди.
Кейин қиз Лондондаги Ислом маркази билан боғланди. Марказдаги Покистонлик админстратор унга жавоб берди. Шунда қиз онасини Исломга кирмоқчи эканини, шунинг учун бу ҳолатга икки киши гувоҳ бўлиб келишлари кераклигини илтимос қилиб, ўзи турган жойнинг манзилини берди.
Кейин марказдан вакиллар айтилган манзилга келди. У шифохонага кирганда қизнинг онаси жонлантириш бўлимида ётган эди. Келган вакил уларга қараб шундай ҳолатни кўрди.
Қиз онасининг олдида ўтириб унинг қулоқларига “лаа илааҳа иллаллоҳу, лаа илааҳа иллаллоҳу” – дер эди. Вакил ҳам келиб, четдаги стулга ўтирди ва у ҳам “лаа илааҳа иллаллоҳу”ни айта бошлади.
Шунда бемор она кўзларини очди ва кўрсаткич бармоғини ишора қилиб соф араб тилида “лаа илааҳа иллаллоҳу” калимасини айтди. Кейин ингилиз тилида: “Аллоҳнинг фаришталари ҳуш келибсиз, марҳабо” – дея жон таслим қилди.
Бу қандай кўриниш, қандай сурат?!
Аллоҳ таоло унинг Исломини қабул қилди. Аллоҳ унинг Исломини бу сўзларисиз ҳам қабул қилар эди. Лекин Аллоҳ бу ҳолатни ким учун қилди? Ушбу қизга Ўзининг марҳаматини кўрсатиш учун онасига шу сўзларни гапиртирди. Тоинки қиз онасининг Аллоҳ таолога ҳақиқий мўмин ҳолида кетганини кўриб хотиржам бўлсин деб шундай қилди. Энди иккинчи кўриниш. Мен бу кўринишни илгари ҳам кўп марта айтиб берган эдим.
Шаҳримиздаги бир киши, у ҳаётини беҳуда нарсалар билан ўтказган ва ризқини ҳам ўйин кулги орқали топган эди. Унинг ҳам касали оғирлашиб ўлим тўшагига ётиб қолди. Жон талвасаси келди. Жон талвасаси, ўлим олдидаги талваса – унинг фарзандлари ҳозир ҳаёт, биз билан бирга яшамоқда. Улар ҳам менинг сўзимни тасдиқлайдилар – ҳалиги одам кўзларини чақчайтириб: “Мана бу одам ким? Тўппонча қани? Менга тўппончамни беринг! Менга тўппонча керак. Тўппонча, тўппонча...” – дедида овози секинлашиб, вафот этди.
Мана сизга икки кўриниш. Юқоридаги ва кейинги ушбу икки кўриниш.
Инсон ҳар доим ўзининг яхши хотимасига кафолат бўладиган дуони кўпайтириши керак. Кўп дуо қилиши лозим.
Аллоҳим ҳаётимизни то сенга рўбарў бўлгунимизгача ўзинга маҳбуб бўлган амаллар билан тугатгин.
Имом Бутий
Абдуллоҳ Ғуломов,
